به خوبی مستند شده است که HCW ها حتی زمانی که از لباس ایزوله یکبار مصرف استفاده می کنند در معرض خطر ابتلا به عفونت در طول فعالیت های مراقبت از بیمار هستند.
به دلیل این خطرات، اداره ایمنی و بهداشت شغلی (OSHA) استفاده از اقدامات احتیاطی جهانی را در طول درمان همه بیماران در سال 1991 برای به حداقل رساندن خطرات HCWs برای دستیابی به پاتوژن های منتقله از خون الزامی کرد.
این قانون مستلزم آن است که HCW ها از تجهیزات حفاظت فردی (PPE) استفاده کنند و کارفرمایان برای ارائه PPE مناسب به HCW ها مانند روپوش، روپوش آزمایشگاهی، محافظ چشم، ماسک، محافظ صورت و دستکش.
PPE جزء مهم اقدامات احتیاطی ایزوله است و به طور گسترده در مراکز مراقبت های بهداشتی به عنوان بخشی از استراتژی برای به حداقل رساندن عبور میکروب ها به بیماران و قرار گرفتن HCWs و بازدیدکنندگان با عوامل عفونی، به ویژه پاتوژن های منتقله از خون استفاده می شود.
این قانون الزام می‌کند که خون یا OPIM نباید به لباس کار یا لباس خیابان، زیرپوش، پوست، چشم، دهان یا سایر غشاهای مخاطی کارمند برسد. طبق قانون، نوع PPE مورد نیاز به شرایط، نوع، مدت زمان و میزان قرار گرفتن در معرض آن بستگی دارد.
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) سه راه اصلی تماس بین افراد در محیط‌های مراقبت‌های بهداشتی و میکروارگانیسم‌ها را طبقه‌بندی کرده است: (1) تماس (مستقیم و غیر مستقیم)، (ب) قطرات تنفسی، و (iii) هسته‌های قطرات موجود در هوا .
انتقال تماسی به طور کلی رایج ترین تماس در نظر گرفته می شود و زمانی که میکروارگانیسم ها مستقیماً از یک فرد به فرد دیگر منتقل می شوند، مستقیم اتفاق می افتد. انتقال از طریق هوا از طریق انتشار هسته های قطرات معلق در هوا یا ذرات کوچک در محدوده اندازه قابل تنفس حاوی عوامل عفونی رخ می دهد.
انتقال قطرات به قطرات تنفسی گفته می شود که از طریق سرفه، عطسه یا صحبت کردن ایجاد می شود.
با استفاده از لباس های محافظ مناسب می توان مانعی برای از بین بردن یا کاهش تماس و قرار گرفتن در معرض قطرات ایجاد کرد و در نتیجه از انتقال میکروارگانیسم ها بین بیماران و HCW جلوگیری کرد. در حالی که PPE موثر می تواند محافظت در برابر این مواجهه ها را فراهم کند.
