در بسته بندی، ظرف استوانه ای که معمولاً از بشکه فلزی یا تخته فیبر ساخته می شود استفاده می شود.
بشکه های فولادی با ظرفیت تا 100 گالن ایالات متحده (379 لیتر) از حدود سال 1903 تولید شده است.
به اندازه های کمتر از 12 گالن (45 لیتر) سطل گفته می شود. متداول ترین درام ها از فولاد 18 گیج (0.048 اینچ یا 1.2 میلی متر ضخامت) ساخته شده اند و حاوی 55 گالن (208 لیتر) هستند.
آنها به مالکیت خریدار محتویات تبدیل می شوند. طبل‌های سنگین‌تر یا آن‌هایی که از فلزات گران‌تر (آلومینیوم، مونل، فولاد ضد زنگ یا نیکل) ساخته شده‌اند، معمولاً در مالکیت فروشنده باقی می‌مانند.
با داشتن پوشش داخلی محافظ، در بیشتر موارد می توان از رزین مصنوعی، درام ها یا سطل های فولادی برای بسته بندی بیشتر مواد مایع و جامد استفاده کرد و تا حد زیادی جایگزین بشکه ها و بشکه های چوبی شده است.
درام های تخته فیبر از اوایل قرن بیستم تولید شده اند، آنها با انتهای فولاد یا مقوا در اندازه های تا 75 گالن ساخته می شوند و ارزان و سبک وزن هستند. آنها معمولاً با روکش رزین یا با کیسه های پلاستیکی شل برای بسته بندی مواد جامد پوشانده می شوند.
بشکه، ظرف استوانه ای بزرگ و برآمده با ساختار محکم که به طور سنتی از چوب چوبی و حلقه های چوبی یا فلزی ساخته می شود.
این اصطلاح همچنین یک واحد اندازه گیری حجم است، به طور خاص 31 گالن یک نوشیدنی تخمیر شده یا مقطر، یا 42 گالن یک فرآورده نفتی. به گفته مورخ رومی قرن اول، پلینی بزرگ، صنعت باستانی بشکه سازی، که به آن کوپره نیز می گویند، توسط ساکنان دره های آلپ اختراع شد.
بشکه های شل که برای نگهداری محصولات خشک ساخته می شوند، ممکن است از چوب کاج یا چوب نرم ساخته شده باشند و نیازی به کار دقیق ندارند.
نسخه‌های کوچک‌تر، که معمولاً به آنها کگ می‌گویند، طولانی‌تر برای محتوی محصولات حجیم سنگین مانند میخ استفاده می‌شد.
