اندازه‌گیری‌های فاکتور های موجود در خون توسط کیت تست اعتیاد ده کاره؛ نمک سدیم گاما هیدروکسی بوتیرات (GHB)، کتامین هیدروکلراید، تمازپام، فلونیترازپام و دیازپام (Tween به محلول‌های بنزودیازپین اضافه شد) به عنوان محلول‌های ذخیره جداگانه و به نمونه‌های 330 میلی‌لیتری کولا (پپسی مکس)، آبجو (S) اضافه شدند.
‘alcopop’ (Bacardi Breezer) و دارونما (آب مقطر). دوزهای مورد استفاده در موارد مسمومیت رایج گزارش شده است. هر کیت 10 بار برای هر ترکیب نوشیدنی/دارو آزمایش شد.
دو ناظر کور و مستقل هر آزمایش (وجود/عدم وجود دارو) را مطابق با دستورالعمل کیت نمره دادند. از chi 2 برای مقایسه نسبت دفعاتی که ارزیاب‌ها به آزمون‌ها امتیاز دادند، استفاده شد.
حساسیت و ویژگی به طور کلی برای هر نوشیدنی محاسبه شد و حساسیت برای هر دارو محاسبه شد. توافق بین ناظران با استفاده از آماره کاپا ارزیابی شد.
یافته‌ها: در حالی که هر دو ارزیاب با استفاده از Drink Detective توانستند به طور قابل‌توجهی به آزمون‌های درست و نادرست امتیاز بیشتری بدهند، و یک رتبه‌دهنده امتیاز مشابهی را با استفاده از Drink Guard کسب کرد، حساسیت کلی Drink Detective و Drink Guard 69.0% بود (95% CI 64.2-73.5%) و به ترتیب 37.5% (95% فاصله اطمینان (CI): 30.1-45.5%).
حساسیت به نوشیدنی وابسته بود. Drink Detective قادر به تشخیص دوز GHB ما در آب نبود، و همه آزمایش‌ها توسط هر دو ارزیاب برای این ترکیب نوشیدنی/دارو منفی بود (20 نمره منفی). به طور کلی، ویژگی برای Drink Guard و Drink Detective به ترتیب 76.6٪ (95٪ CI 71.5-81.0٪) و 87.9٪ (95٪ CI 83.0-91.6٪) بود، اما تحت تأثیر نوشیدنی قرار گرفت.
توافق بین ارزیاب برای Drink Guard ضعیف بود (kappa = 0.278 +/- 0.069) اما برای Drink Detective عالی بود (kappa = 0.894 +/- 0.245). توافق بین ناظران وابسته به مواد مخدر بود.
نتیجه گیری: استفاده از کیت های آشکارساز مواد مخدر توسط مردم در محیط شبانه نیاز به بررسی بیشتر دارد و ممکن است احساس امنیت کاذب (منفی کاذب) و نگرانی بی مورد (مثبت کاذب) را در بین کاربران کیت ایجاد کند.
